Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι τη μαμά μου κάθε 1 Μαρτίου να φτιάχνει με κόκκινη και άσπρη κλωστή το "βραχιολάκι" που λέγεται Μάρτης, και να μου το φοράει στο χέρι για να μην "καώ" από τις πρώτες ηλιόλουστες ημέρες, όπως προστάζει η παράδοση... Έπειτα, όταν βλέπαμε τα πρώτα χελιδόνια να πετούν, βγάζαμε το Μάρτη και τον τοποθετούσαμε κάτω από μια πέτρα, στην αυλή του σπιτιού μας, ούτως ώστε να τον δούνε τα χελιδόνια και να το πάρουν για να φτιάξουν τη φωλίτσα τους. Πάντα, ακολουθούσε ένα δώρο από τα γλυκά μου χελιδόνια, το οποίο το άφηναν ακριβώς εκεί που τους είχα αφήσει τον Μάρτη μου, για να με ευχαριστήσουν για το δώρο που τους έκανα, να τους βοηθήσω, δηλαδή, με τον τρόπο μου, να φτιάξουν τη φωλίτσα τους. Πάντα, φυσικά, όταν έπαιρνα το δώρο μου, απορούσα πώς τα χελιδονάκια κατάφερναν να σηκώσουν την πέτρα, την τόσο βαριά πέτρα που τοποθετούσα με τη λογική να μην μου πάρει το Μάρτη ο αέρας. Φυσικά, απάντηση δεν πήρα ποτέ από τα ίδια(χαχαχα!), ωστόσο οι γονείς μου άλλες φορές μου έλεγαν ότι ήτανε πολλά μαζί και άλλες ότι απλά τραβούσαν τα χελιδονάκια το Μάρτη και κατάφερναν να τον αποδεσμεύσουν από την πέτρα! Το δώρο δεν ήταν μεγάλο, ήταν κάτι μικρό, όμως πάντα τόσο όμορφο αφού μου το έφερναν τα χελιδόνια, και πάντα το περίμενα με ανυπομονησία! ΄Ποτέ μου δε σταμάτησα να φοράω το "μαγικό" και πανέμορφο αυτό βραχιολάκι. Σταμάτησα βέβαια να περιμένω το δωράκι μου, μιας και αυτά τα "πρωτεία" έχουνε πάρει τώρα τα παιδάκια μου που φοράνε από τον πρώτο τους Μάρτιο αυτό το ασπροκόκκινο βραχιολάκι και μόλις τους δείξω τα πρώτα χελιδόνια το βγάζουν, το τοποθετούμε κάτω από κάποια πετρούλα στο μπαλκόνι τους σπιτιού μας και περιμένουμε να το πάρουν τα χελιδόνια και να μας φέρουν κάποιο δωράκι.... Μακάρι να το συνεχίσουν και στα δικά τους παιδιά αυτό το "έθιμο", είναι κάτι τόσο γλυκό, τόσο αθώο, που μόνο όμορφες αναμνήσεις θα τους χαρίσει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου