Τρεις μήνες αφότου το 2021 μας είπε το οριστικό "αντίο", θέλησα να κάνω μια ανάρτηση γι'αυτό. Μια ανάρτηση που από καιρό ήθελα να την κάνω (περίπου δύο χρόνια), αλλά πάντα την ανέβαλα.
Το 2021 έφυγε, αφήνοντας όμως πίσω του 2021 πράγματα για ενθύμιο. Πρώτο και "καλύτερο", άφησε τον κορωναϊό. Την αρρώστια αυτή (πανδημία πλέον) που ήρθε από το πουθενά και θα μείνει, απ' ότι φαίνεται, για πολύ ακόμη στη ζωή μας.
Τα υπόλοιπα 2020 πράγματα είναι αυτά που μας έμαθε η συμβίωση με τον κορωναϊό. Τα τελευταία 2 χρόνια μάθαμε να ζούμε φορώντας μάσκα, γάντια, αντισηπτικό και απολυμαίνοντας τις επιφάνειες και τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ. Μάθαμε να φτερνιζόμαστε σε χαρτομάντιλο ή στο εσωτερικό του αγκώνα μας. Τα τελευταία 2 χρόνια μάθαμε να μην στέλνουμε στο σχολείο τα παιδάκια μας όταν είναι άρρωστα. Δυστυχώς για κάποιες οικογένειες όλα αυτά ήταν άγνωστα. Δυστυχώς έπρεπε να έρθει μια πανδημία για να τους τα διδάξει.
Τα τελευταία 2 χρόνια μάθαμε να μένουμε σπίτι, να κάνουμε γλυκά, φαγητά και ψωμιά, να τραγουδάμε, να παίζουμε, να χορεύουμε, να κάνουμε κατασκευές και χειροτεχνίες, να διαβάζουμε βιβλία, να αφιερώνουμε χρόνο στα παιδιά μας και να τους χαρίζουμε χαμόγελα.
Τα τελευταία 2 χρόνια μάθαμε να φυτεύουμε σπόρους από φρούτα και λαχανικά, και να δημιουργούμε το δικό μας "μπαχτσέ".
Τα τελευταία 2 χρόνια είδαμε συγγραφείς, εκδοτικούς οίκους, ηθοποιούς, εικονογράφους, αλλά και απλό κόσμο να μας διαβάζει ή να μας παρουσιάζει διαδικτυακά βιβλία και θεατρικές παραστάσεις. Τα τελευταία 2 χρόνια τα παιδιά μας έμαθαν να χρησιμοποιούν υπολογιστή (ναι, τα παιδιά μου δεν ήξεραν), για μάθηση και όχι για παιχνίδια.
Τα τελευταία 2 χρόνια μάθαμε ότι δεν χρειάζεται να πας στην εκκλησία για να προσευχηθείς. Μάθαμε να προσευχόμαστε στο σπίτι μας, αληθινά...ταπεινά... Ωστόσο, μάθαμε να μας λείπει και ο ναός και η προσευχή και η κοινωνία μέσα σε αυτόν.
Τα τελευταία 2 χρόνια μάθαμε ότι με τα μάτια φαίνεται η χαρά, και όχι με το στόμα και με ένα ψεύτικο χαμόγελο.
Μην πιστέψετε ότι αγαπώ τον κορωναϊό, που έφερε γεμάτα νοσοκομεία και χιλιάδες θανάτους, και τα lockdown, τα οποία έφεραν τα πάνω - κάτω στις ζωές μας, τόσο οικονομικά, όσο και ψυχολογικά, κοινωνικά και οικογενειακά. Σε καμία περίπτωση. Εμένα ο κορωναϊός μου "πήρε" μέσα σε ένα μήνα νονά, νονό και την 32χρονη κόρη τους. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΩ. Κράτησα όμως από αυτόν τα θετικά του. (Ναι, βρήκα και θετικά.)
Εννοείται ότι στεναχωρήθηκα, αγχώθηκα και πιέστηκα και φοβήθηκα, και εγώ, όπως και ο περισσότερος κόσμος, με όλη αυτήν την κατάσταση. Δεν είμαι άτρωτη (ή αναίσθητη) σε καμία περίπτωση.
Γενικά θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου απαισιόδοξο άτομο. Τα τελευταία 2 χρόνια, όμως, είμαι γεμάτη αισιοδοξία. Αισιοδοξία ότι μέσα από όλα αυτά που βιώσαμε βγήκαμε "νικητές", μάθαμε πράγματα, δεθήκαμε με τις οικογένειές μας. Ήταν ένας "σεισμός" για όλους μας.
Δύο χρόνια με κορωναϊό. Καλή δύναμη σε όλους μας. Εύχομαι να τελειώσει σύντομα.
